5 klasyków kolarstwa w Europie

Jak we wszystkich dyscyplinach sportowych, zawsze są pewne zawody, które wyróżniają się i stają się sportowym Olympusem niezależnie od specjalności. Roland Garros w tenisie, UEFA w piłce nożnej czy Mistrzostwa Świata w lekkoatletyce to tylko kilka przykładów znaczenia, jakie niektóre dyscypliny mają w rocznym kalendarzu.

W kolarstwie, choć znamy Giro d'Italia, Tour de France i Vuelta a España, istnieje także wiele innych zawodów, których prestiż i znaczenie są nie pozostają daleko w tyle, mimo że nie cieszą się uznaniem opinii publicznej. Z tego powodu w tym artykule opowiemy, czym jest 5 klasyków kolarstwa w Europie, w jakich krajach są one obchodzone i dlaczego stały się częścią historii międzynarodowego kolarstwa.

Odbywające się głównie w okresie od marca do kwietnia wiosenne klasyki mogą nie być tak dobrze znane wielu osobom, dlatego słuchanie o nich jest raczej zarezerwowane dla publiczności zainteresowanej tą tematyką. Jednak w krajach takich jak Belgia i Holandia zawody te mogą wiązać się z większymi oczekiwaniami niż te, które już znamy, ze względu na oferowane przez nie widowisko.

Jeśli jesteś fanem sportu i chcesz dowiedzieć się, jakie są klasyki w Europie, czytaj dalej, ponieważ tutaj powiemy Ci wszystko, co musisz wiedzieć o tych wspaniałych wydarzeniach.

Jakich jest 5 klasyków kolarstwa?

Pięć klasyków kolarstwa, zwanych także pomnikami, to: Mediolan, San Remo i Giro de Lombardy we Włoszech, Tour of Flanders i Liege-Bastogna-Liège we Włoszech Belgia i wreszcie Paryż-Roubaux we Francji.

Być może zastanawiasz się, dlaczego te zawody są klasyczne i dlaczego przywiązuje się do nich tak dużą wagę, a mianowicie, że oprócz trudności wynikającej z trudnych warunków (o czym porozmawiamy później), zawody te mają długą tradycję, sięgającą jeszcze przed I wojną światową.

Mediolan – Sanremo (Włochy)

Pierwszy klasyk, który powinieneś poznać, to Mediolan – San Remo. Bieg ten organizowany jest we Włoszech od 1907 roku i w normalnych warunkach odbywa się zwykle w trzeci weekend marca, dlatego nazywany jest pomnikiem wiosny. Dodatkowo może poszczycić się także tym, że jest najdłuższa, gdyż jej trasa sięga prawie 300 km i jak sama nazwa wskazuje zaczyna się w Mediolanie, a kończy w San Remo.

Największy podjazd znajduje się w połowie Passo del Turchino, w regionie Ligurii, na wysokości 532 m npm, jednak pod koniec wyścigu kolarze napotkają także inne mniejsze wspinaczki, takie jak Cipressa na 239 metrów i Poggio di San Remo na 160 metrów.

Były belgijski kolarz Eddy Merckx to osoba, która wygrała ten wyścig najwięcej razy, co jest jednym z powodów, dla których uważany jest za najlepszego kolarza wszechczasów. Miguel Poblet w 1957 r. i Óscar Freire w 2004, 2007 i 2010 r. to jedyni Hiszpanie, którym udało się odnieść to zwycięstwo.

Wycieczka po Flandrii (Belgia)

Prowadzony jest we Flandrii w Belgii od 1913 r., a jedyne lata, w których został przerwany, to lata 1915–1918 z powodu I wojny światowej, natomiast podczas II wojny światowej był to jedyny odbyło się na terytorium Niemiec. Ze wszystkich ten właśnie rozpoczął się jako ostatni i przypada na pierwszy weekend kwietnia.

Trasa wyścigu wynosi około 254,3 km, a podjazdy, choć krótkie, są również dość strome. Zawody te charakteryzują się dużą liczbą podjazdów pavé (kostką brukową), których nierówności mogą sięgać 20%.

Ten klasyk, niewątpliwie nazywany jest pomnikiem murów i kostki brukowej. I choć chcielibyśmy powiedzieć inaczej, żadnemu Hiszpanowi nie udało się wygrać tego wyścigu.

Interesujący fakt na temat tego konkursu? Podobnie jak inne, takie jak Tour de France czy klasyk Paryż-Roubaix, Tour of Flanders rozpoczął się z zamiarem promowania flamandzkiej gazety sportowej, w tym przypadku Sportwereld.

Paryż – Roubaix (Francja)

Zawody te, zwane także „piekłem północy”, są bez wątpienia najtrudniejszym ze wszystkich pomników. Obchodzony we Francji od 1896 roku Paryż-Roubaix jest pomnikiem par Excellence. Zbiega się to z tym samym miesiącem, a akcja tego klasyka odbywa się w jeden weekend po Tour of Flanders, czyli w drugi weekend kwietnia.

Trasa tych zawodów liczy 260 km i choć jest całkowicie płaska, trudności dopełniają inne aspekty. Wyścig ten składa się z 30 sektorów pavé, co na tego typu nawierzchni daje łącznie 50 km, a przydomek „piekło północy” nie jest przypadkowy, ponieważ podczas deszczu tworzy się błoto, które jest można jeździć po chodniku, dla rowerzystów staje się to prawdziwym piekłem.

Często na niektórych odcinkach sportowcy muszą nosić rower w ramionach i z tego powodu bardzo często można zobaczyć zdjęcia z tego wyścigu, podczas których kolarze są całkowicie pokryci brudem i błotem. Dzięki takim chwilom tego typu wydarzenia budzą większy entuzjazm wśród publiczności.

Tego klasyka nie wygrał jeszcze żaden hiszpański sportowiec.

Liège- Bastogne- Liège (Belgia)

Pod względem wieku Liège-Bastogne-Liège to pomnik obchodzony najdłużej, bo od 1892 r., i dlatego nazywany jest „dziekanem”. Zwykle jest to ostatni klasyk sezonu, odbywający się w ostatnią niedzielę kwietnia. Jej trasa liczy 260 km i stanowi wyzwanie dla rowerzystów ze względu na krótkie i trudne podjazdy, które zawsze kończą się zakończeniem.

Aby odnieść zwycięstwo w tych zawodach, sportowcy muszą wiedzieć, kiedy naciskać, a kiedy atakować. Ponownie Eddy Merckx był osobą, która odniosła najwięcej zwycięstw w tym wyścigu, konkretnie pięć, podczas gdy Alejandro Valverde z czterema zwycięstwami był jedynym Hiszpanem, który wygrał ten klasyk.

Żyro Lombardii (Włochy)

Mimo że jest to kolejny z 5 wiosennych klasyków, konkurs ten, organizowany we Włoszech od 1905 roku, odbywa się w październiku i dlatego nazywany jest również „klasykiem martwych liści”.

Jest to pomnik gór, gdyż jej trasa, która rozciąga się na długości 250 km, wychodząc z Bergamo i kończąc w Como, posiada duże odcinki górskie. Wyścig ten znany jest również z tego, że służy jako rewalidacja po wspaniałych trasach organizowanych przez cały rok lub w przypadku ich braku, jako zemsta.

Giro de Lombardia to niewątpliwie klasyk wspinaczy, stąd osobą, która wygrała ten wyścig najwięcej razy, a konkretnie pięć (cztery z rzędu), jest Włoch Fausto Coppi, emblemat tego wydarzenia.

Joaquim Rodríguez „Purito” był jednym z pięciu Hiszpanów, którym udało się wygrać Giro de Lombardy, dodając do tego dwa zwycięstwa w tych zawodach. Miguel Poblet byłby pierwszym Hiszpanem, który zdobył ten tytuł dwukrotnie, a prawie 30 lat później jego następcą został Marino Lejarreta. Samuel Sánchez w 2006 r. i Pablo Lastra w 2010 r. (a następnie Purito) to pozostali dwaj Hiszpanie, którzy zwyciężyli.

Często zadawane pytania dotyczące 5 klasyków Europy

Jaka jest klasyka w kolarstwie?

Klasyką jest 5 zawodów kolarstwa szosowego rozgrywanych jednego dnia w różnych krajach Europy.

Jakich jest 5 klasyków Europy?

Pięć klasyków rozgrywanych w Europie to: Mediolan-Bergamo (Włochy), Tour of Flanders (Belgia), Paryż – Roubaix (Francja), Liège-Bastogne-Liège (Belgia) i Giro de Lombardía (Włochy)).

Kiedy zaczęto organizować 5 klasyków?

Pięć klasyków ma wielką tradycję historyczną, ponieważ wszystkie były czczone jeszcze przed I wojną światową.

Który klasyk jest najtrudniejszy ze wszystkich?

Paryż-Roubaix to najtrudniejszy klasyk, bo mimo że jest całkowicie płaski, ma wiele brukowanych odcinków, a błoto powstające podczas deszczu utrudnia rowerzystom posuwanie się dalej.

Czym jest pomnik w kolarstwie?

Terminem „pomnik” przypisuje się 5 najbardziej prestiżowych zawodów kolarskich, które posiadają element wyróżniający je na tle innych. Stąd Mediolan-Bergamo nazywany jest „pomnikiem wiosny”, Tour of Flanders „pomnikiem murów i bruku”, Paryż-Roubaix „piekłem północy”, Liège – Bastoña-Liège „dziekanem ' i wreszcie Giro d'Italia jako "klasyk martwych liści".