10 rowerzystek, które przeszły do ​​historii

Kiedy rozmawiają z Tobą o jeździe na rowerze, kto przychodzi Ci do głowy? Mężczyzna w okularach rowerowych, kasku i rajstopach wspinający się na wzgórze w środku peletonu, czy kobieta dobiegająca do mety, imponująca, zmęczona i szczęśliwa?

Jesteśmy pewni, że nazwiska takie jak Induráin wywołują więcej emocji niż inne, takie jak Jeannie Longo czy Joane Somarriba. Może to wynikać z faktu, że kolarstwo zawsze było rozumiane jako sport męski i potrzeba było wielu wysoko wykwalifikowanych kolarzy, aby zmienić bieg tej dyscypliny.

W dzisiejszym poście opowiadamy historię 10 rowerzystek, które nie tylko zapisały się w historii dzięki swoim osiągnięciom i medalom, ale także dzięki temu, że zamieniły jazdę na rowerze w wołanie o równość i szacunek między mężczyznami i kobietami. głos i obraz.

Annie Londonderry

Annie Cohen Kopchovsky, powszechnie znana jako Annie Londonderry, zapisała się w historii nie tylko jako wspaniała dziennikarka, ale także jako kobieta o silnym duchu przygód, która zapisała się w historii dzięki objeżdżeniu świata na rowerze .

Annie urodziła się w 1870 roku na Łotwie i już jako dziecko przeprowadziła się do Stanów Zjednoczonych wraz z rodziną. Dzieciństwo Londonderry'ego było nieskomplikowane w porównaniu z jakością życia, jaka panowała w tamtym czasie; Ożenił się, miał czworo dzieci i pomagał wspierać gospodarkę rodzinną, sprzedając reklamy w lokalnych gazetach.

W 1894 roku życie Annie całkowicie się zmieniło, kiedy dwóch bostońskich biznesmenów zaproponowało jej, aby w zamian za 10 000 dolarów objechała świat na rowerze. Niedoszła rowerzystka przyjęła wyzwanie i 25 czerwca 1985 roku zaczęła pedałować z Massachusetts, ubrana w długą spódnicę i rower z tabliczką z tyłu informującą o „New Hampshire's Londonderry Lithia Spring Water”, firma, która zapłaciła Annie 100 dolarów za jej promowanie.

15 miesięcy później New York Times opublikował artykuł pod następującym nagłówkiem: „Panna Annie Londonderry przybyła do Nowego Jorku po objechaniu świata na rowerze”.

Tillie Anderson (1875)

Tillie Anderson urodziła się w 1875 roku, w świecie, który wciąż nie akceptował tego, że kobiety mogą jeździć na rowerze, biegać lub uprawiać jakikolwiek rodzaj sportu, nadal rozumiany jako zawody wyłącznie męskie.

Anderson urodził się w Szwecji, ale karierę kolarską rozwijał w Stanach Zjednoczonych. W młodości pracowała jako krawcowa i oszczędzała wszystko, co miała na zakup swojego pierwszego roweru. I zrobił. Charakteryzowana i znana z tego, że jest zdeterminowaną osobą o silnym charakterze, Tillie zaczęła w wieku 18 lat rywalizować na torach kolarskich, wygrywać i bić rekordy, które nie zostały pobite aż do jej przybycia. Choć wyróżniał się także w innych sportach wytrzymałościowych i notował bardzo dobre czasy w biegach pieszych, jego pasją było kolarstwo. Przez całe życie brał udział w ponad 130 wyścigach, we wszystkich z wyjątkiem siedmiu zajmując pierwsze miejsce.

Tillie miała 20 lat, kiedy została uznana za najlepszą kolarkę na świecie.

W 1896 roku Susan B. Anthony, czołowa kobieta na polu walki o prawa człowieka, znana z ważnej roli, jaką odegrała w walce o prawa wyborcze kobiet, stwierdziła co następuje: „Pozwólcie, że powiem wam, co myślę o kolarstwo. Zrobił więcej dla emancypacji kobiet niż cokolwiek innego na świecie. Jazda na rowerze daje kobietom poczucie wolności, pewności siebie. Popieram i wzruszam się za każdym razem, gdy widzę kobietę pedałującą na dwóch kołach… Widzę obraz wolnej i nieograniczonej kobiecości.”

Hélène Dutrieu (1877)

W tym poście mówimy o Hélène Dutrieu ze względu na jej istotną rolę jako kolarki w historii tego sportu, ale reszta życiorysu tej kobiety jest, delikatnie mówiąc, warta wspomnienia. Dutrieu był także mistrzem kolarstwa, kierowcą wyścigowym, pielęgniarzem i kierowcą karetki pogotowia podczas I wojny światowej. Była drugą w historii lotniczką.

Ta ikona referencyjna dla wszystkich narodziła się w 1877 roku w belgijskim mieście Tournai. W wieku 14 lat musiał rzucić szkołę i zacząć zarabiać na życie, ponieważ jego ojciec był bezrobotny, a jego potrzeby finansowe piętrzyły się. Kiedy w wieku 15 lat zrezygnowała ze znalezienia pracy odpowiadającej jej upodobaniom, zdecydowała się obrać nową ścieżkę – rywalizację kolarską, która stopniowo otwierała się na udział kobiet. To właśnie wtedy zaczęła naprawdę interesować Cię ten nieznany jej dotychczas sport, a zwłaszcza wyścigi szybkie, gdzie okazała się wyróżniać znacznie na tle innych. Jej reputacja zaczęła rosnąć i wkrótce przekroczyła bariery Belgii, a świat zaczął nazywać ją „ludzką strzałą”.

Wśród najważniejszych nagród Hélène wyróżniamy Rekord Godziny (1895), mistrzostwa świata w szybkości na torze (1897) czy Grand Prix Europy (1898).

Ponadto Dutrieu zetknął się także ze światem rozrywki; Między zawodami a zawodami brał udział w różnych cyrkach i teatrach, gdzie wykonywał niesamowite akrobacje i skoki na rowerze. Czasami pomagał sobie także motocyklem lub samochodami.

Hélène pokonała bariery niemożliwego i zamieniła swoje życie w ciągłą listę zrealizowanych wyzwań.

Alfonsina Strada (1891)

Alfonsina Strada zmieniła także historię kobiecego kolarstwa w 1924 roku, kiedy w otoczeniu mężczyzn wzięła udział w wyścigu kolarskim „Giro d'Italia”.

Nic dziwnego, że Strada stała się punktem odniesienia i symbolem wolności dla kobiet swoich czasów, ponieważ na długo przed tym, zanim stała się znana na całym świecie, Strada biła już rekordy na pedałach.

W wieku 10 lat odkrył świat kolarstwa i poczuł, że urodził się, aby go uprawiać. W 1911 roku została już ukoronowana pierwszym miejscem w rekordzie kobiet La Hora, w którym w dodatku uzyskała najlepszy wynik w historii. W 1917 roku zdecydował się zapisać do wyścigu Giro de Lombardy, w którym do tej pory uczestniczyli wyłącznie mężczyźni. Znalazła się na 32. Jednak równolegle do euforii i szczęścia Strady z powodu oddania głosu kobietom-sportowcom i uznania jej pracy, organizatorzy turniejów i zawodów kolarskich nie uznali za stosowne, aby ta kobieta wkroczyła w świat kolarstwa tak szeroko i dlatego też udział kobiet w mistrzostwach był surowo zabroniony. Dlatego też Giro d'Italia rozgrywane 24 stycznia było poza zasięgiem Alfonsiny, która do końca swoich dni walcząca i konkurencyjna obiecała sobie, że weźmie udział w wyścigu.

Niektórzy organizatorzy i sponsorzy tej znanej na całym świecie imprezy pomogli jej w tajemnicy zarejestrować się pod nazwiskiem Alfonsín Strada, dzięki czemu kolarka mogła wziąć w niej udział pod męskim pseudonimem. Choć odkryto jej tożsamość i dyskwalifikowano ją z wyścigu, Alfonsina postanowiła się nie poddawać i nieoficjalnie dotarła do mety. Jako pierwsza i jedyna kobieta w historii wzięła udział w Giro d'Italia.

Rower stał się ikoną walki o równość, flagą powiewającą w obronie praw kobiet, a Alfonsina była wielką i wieczną nosicielką jego masztu.

Beryl Burton (1937)

To determinacja, a nie swoboda, sprawiła, że ​​Beryl Burton stała się brytyjską legendą kobiecego kolarstwa i sportu w ogóle.

Burton zamiast wyróżniać się jako zawodowy kolarz i zapełniać swój pokój medalami, co jest ciekawe, ponieważ ostatecznie zdobył ponad sto tytułów krajowych i międzynarodowych, Burton zdecydował się trenować całą swoją karierę jako kolarz amator. Pracował na polu i w gospodarstwie, co pozwoliło mu wypracować silną sylwetkę, a resztę czasu spędzał na pedałowaniu, pokonując tygodniowo prawie tysiąc kilometrów.

Burton wyróżniał się na tle innych w kategoriach lekkoatletycznych i szosowych i choć nie miał zbyt wielu nagród i wyróżnień, to można powiedzieć, że jego najwybitniejsze osiągnięcie miało miejsce w 1967 roku, kiedy to wygrał wyścig wytrzymałościowy w jedynej że mężczyźni i kobiety rywalizowali na równych zasadach.

Rowerzystka zawsze miała wsparcie rodziny i męża, którzy pomagali jej zapisać się do klubów rowerowych i odpowiadali na wszelkie pytania dotyczące mechanicznych aspektów roweru. Jej wytrwałość, konkurencyjny charakter, umiejętności jazdy na kołach i determinacja uczyniły ją przez 25 kolejnych lat najlepszą brytyjską kolarką w historii.

Marianne Martin (1957)

Pewnego lata 1984 roku Marianne Martin przekroczyła linię mety na Polach Elizejskich, stając się pierwszą kobietą, która wygrała kobiecy Tour de France.

Chociaż już w 1955 r. grożono utworzeniem trasy dla rowerzystek na tym torze, oficjalnie wybudowano go dopiero w 1984 r.

Zanim zaczął jeździć na rowerze, Martin był biegaczem, ale z powodu kontuzji pleców jego kariera biegowa dobiegła końca i rozpoczął owocny okres na kółkach. Kolarka rozwinęła w sobie czystą pasję do jazdy na rowerze, lubiła trenować, rywalizować i wygrywać, a dotarcie na najwyższy poziom zajęło jej kilka lat, choć obciążonych wysiłkiem, lekarzami, terapeutami i dużą siłą psychiczną.

Trasa koncertowa w 1984 r. zaczęła się robić gorąca, gdy Marianne zdecydowała, że ​​musi w niej uczestniczyć bez względu na wszystko, nawet jeśli nadal nie czuła się silna i nie wróciła do zdrowia po urazie ciała i ciężkiej anemii, na którą cierpiała każdej wiosny. Niemniej jednak Marianne zaczęła trenować w inteligentny sposób, mając ograniczenia i cele. Pierwszym dużym krokiem na drodze do rywalizacji w zawodach została zrobiona wiadomość o potwierdzeniu jej powołania do amerykańskiej drużyny na kobiecy Tour de France.

Ciężka i sumienna praca w połączeniu ze zdolnością do poświęceń, obserwacji i umiejętności uczenia się od innych doprowadziły tę amerykańską kolarkę do zwycięstwa w pierwszym w historii kobiecym Tour de France.

Po podjęciu tego wyzwania Marianne zrezygnowała z jazdy na rowerze, otworzyła firmę fotograficzną i zastąpiła rower końmi. Marzenia są nieograniczone i możliwość ich urzeczywistnienia najwyraźniej także.

Jeannie Longo (1958)

Jeannie Longo jest prawdopodobnie najlepszą kolarką wszechczasów. Urodziła się we Francji w 1958 roku i nie znalazła rywala, który mógłby ją powalić na dowolnym etapie jej kariery. Być może z tego powodu najtwardszym przeciwnikiem, jakiego spotkała w swoim życiu, była ona sama.

Kolzystka przy wielu okazjach biła własne rekordy, a właściwie próbowała pobić swój rekord w wyzwaniu godzinnym 15 razy, ale wszystko kończyło się niepowodzeniem. Longo poświęciła się przełamywaniu barier, które sama zbudowała, aby je pokonać i sięgnąć dalej.

Jego 12 tytułów mistrza świata, cztery medale olimpijskie, prawie 40 medali pomiędzy mistrzostwami świata a mistrzostwami Francji oraz trzy udziały w 3 Tour de France i wiele innych nagród, które składają się na jego rekord. uspokoić kolarkę, którą czasami krytykowano za silny charakter i kontrowersje z innymi biegaczami i sportowcami.

Wśród jego wielu zainteresowań znajdował się także świat biznesu, innowacje materiałowe i odżywianie, które zastosował w kolarstwie i ogólnie w sporcie. Ponadto ukończył matematykę na uniwersytecie i wyróżniał się w innych konkursach, takich jak narciarstwo.

Jego ambicje nie znały granic i kontynuował rywalizację do 53. roku życia. Niestety, była uwikłana w kilka spraw dopingowych, które w jakiś sposób przyćmiły jej błyskotliwą karierę.

Joane Somarriba (1972)

Tę kolarkę szczególnie lubimy, ponieważ reprezentowała Hiszpanię w trzech Tour de France.

Baskijska lekkoatletka urodziła się w mieście Sopelana w 1972 r., a pasję do jazdy na rowerze zaczęła pasjonować się dzięki ojcu, który lubił chodzić na rowerze na długie spacery nad morze w towarzystwie trzech córek, w tym jednej: Joanna. Przed ukończeniem 10 lat Somarriba był już zapisany do klubu kolarskiego i od tego momentu kolarz zaczął się wyróżniać. W 1986 roku została ogłoszona mistrzynią Euskadi, a rok później Hiszpanii.

W 1991 roku jego kariera zatrzymała się, początkowo na stałe, gdy interwencja chirurgiczna spowodowana przepukliną dysku, całkowicie sparaliżowała jego ciało i poinformowano go, że nigdy nie wróci do świata kolarstwa. Ale umysł jest potężny i wola życia także, więc po roku wysiłków, rehabilitacji i odwagi Somarriba wróciła na rower, a trzy lata później ponownie została wyróżniona nagrodą mistrzyni Hiszpanii. Do tego doszły kolejno dwa zwycięstwa w Giro Donne i debiut w Tour de France. Po dwóch kolejnych porażkach w Tour de France, w 2000 roku udało mu się dojechać do mety, a w nagrodę zdobył złoty medal.

W 2005 roku kolarka uznała, że ​​to dobry moment na wycofanie się z życia zawodowego, gdyż spełniła swoje marzenia. Po raz kolejny wnikliwość i chęć osiągnięcia doskonałości opłaciły się i uczyniły Joane najlepszą hiszpańską kolarką wszechczasów.

Nicole Cooke (1983)

To musi być bardzo satysfakcjonujące świętować medal olimpijski i mistrzostwa świata w kolarstwie w tym samym roku, prawda? Cóż, Nicole Cooke, brytyjska kolarka, była dumna, że ​​zrobiła to w wieku 25 lat.

Podobnie jak wielu innych, Cooke zawsze marzył o wzięciu udziału w Tour de France i zdobyciu medalu olimpijskiego i nie pozostał jedynie marzeniem, lecz świadomym, że jego ambicje przekraczają granice komfortu, zaczął walczyć o w wieku 11 lat, aby dostać to, czego chciał.

W miarę postępu swojej kariery zawodowej kolarki, w wieku 16 lat została najmłodszą kobietą, która wygrała brytyjskie krajowe mistrzostwa szosowe.

Nicole udało się skreślić ze swojej listy zarówno Tour de France, jak i medal olimpijski, nie bez wcześniejszych cierpień i nauczenia się radzenia sobie z porażką. Po porażce w debiucie na igrzyskach olimpijskich w Atenach kolarka sięgnęła po złoto na igrzyskach olimpijskich w Pekinie w 2008 roku. Jeśli chodzi o Tour, Cooke został ogłoszony zwycięzcą w 2006 i 2007 roku.

Kolarzarka wycofała się z kariery zawodowej w 2013 roku, a w mediach ostro krytykowała zniknięcie żeńskiej kategorii Tour de France w 2009 roku.

W 2021 r., po 12 latach zamrożenia, Tour po raz kolejny powita kobiety na swoich drogach.

Marianne Vos

Urodzona w Holandii kolarka zaczęła ścigać się w wieku 8 lat, a dziesięć lat później była już profesjonalną sportsmenką. Od dziecka fanka kolarstwa, zaczęła marzyć i wyobrażać sobie siebie rywalizującą w słynnym Tour de France. Wyobraźnia stała się namacalna i Marianne Vos zaczęła pracować, aby dotrzeć dalej niż ktokolwiek inny w świecie kolarstwa.

Świetnie radził sobie w kolarstwie torowym, szosowym, górskim i przełajowym, zdobywając swój pierwszy tytuł mistrza świata w kategoriach przełajowych i szosowych w wieku 19 lat. Jej kariera była obiecująca i kolarka nie zawiodła: w 2008 roku zdobyła złoto olimpijskie i nadal wykładniczo poprawiała swój rekord.

W wieku 25 lat Vos brała już udział w pięciu Mistrzostwach Świata w Przełajach, dwukrotnie została mistrzynią świata, raz mistrzynią Europy i cieszyła się zasłużonymi medalami olimpijskimi.

Chociaż w życiu Marianne wszystko wydawało się chwałą i szczęściem, sportowiec również cierpiał. Nadmierne treningi, presja mediów i upojenie osiągnięciem wszystkiego, wprowadziły kolarkę w pustkę, w której czuła się przytłoczona i zagubiona, aż w końcu pogrążyła się w depresji. Po trzech latach odpoczynku, rekonwalescencji i wysiłków zmierzających do osiągnięcia upragnionego zdrowia psychicznego, wsiadł ponownie na rower, wziął udział w zawodach i stanął na podium.

Vos nie chciała zostać sławną osobą, kierując się tym, co powiedzieć, jak to powiedzieć i jak wyglądać, by zaprezentować się publiczności, ale Vos głęboko zaangażowała się w zadanie uwidocznienia ruchu rowerowego kobiet, walcząc o równość między kobietami mężczyzn i kobiet, nie tylko w jeździe na rowerze, ale we wszystkich aspektach życia i otwieraniu drzwi, motywowaniu i dawaniu głosu i mocy wszystkim dziewczętom i kobietom, które chcą wsiąść na rower i pedałować.

Po tej podróży przez historie, doświadczenia i osiągnięcia tych 10 kobiet mamy nadzieję, że jeśli lubisz jazdę na rowerze, zaczniesz ją uprawiać już dziś, a jeśli to nie ten sport, ale inny zajmuje Twój umysł i Twoje marzenia, będzie, zachęcamy Cię do kontynuowania tego. Jeśli w XIX wieku kobieta mogłaby objechać świat na rowerze, czy niemożliwe naprawdę istnieje?