7 hiszpańskich sportowców, którzy przeszli do historii

Anioł Nieto

Zaczynamy od legendy ze świata motocykli. Ángel Nieto był hiszpańskim kolarzem, uważanym za motocyklistę z najlepszymi wynikami wśród hiszpańskich motocyklistów, po tym jak 13 razy był mistrzem i drugi na świecie za Włochem Giacomo Agostinim.

To kierowca, który zdobył najwięcej tytułów z największą liczbą marek: Derbi, Kreidler, Bultaco, Minarelli i Garelli.

Ángel Nieto urodził się 25 stycznia 1947 roku w Zamorze. Jako dziecko przeprowadził się do Madrytu, gdzie spędził prawie całe życie. Od najmłodszych lat pasjonował się szybkością do tego stopnia, że ​​został pomocnikiem mechanika w warsztacie w Madrycie.Jego hobby wzrosło do poziomu chęci zostania profesjonalistą i tam podjął jedną z najważniejszych decyzji w swoim życiu – przeprowadzkę do Barcelony.

W wieku 17 lat, w 1964 roku, odbył swój pierwszy wyścig o mistrzostwo świata, zajmując piąte miejsce, które zdobywał także w kolejnych latach (1965 i 1966).W 1967, będąc już profesjonalistą w Derbi, wystartował w czterech wyścigach w Mistrzostwach Świata 50 cm3, a w 1969 odniósł swoje pierwsze zwycięstwa w Pucharze Świata i pierwszą koronę z 13, które wyróżniają się jako pionier i prekursor nowoczesnego motocykl w Hiszpanii.

NAGRODY ANIOŁA NIETO

Hiszpański kolarz był dla wielu świetnym punktem odniesienia. Jego rodzina podążała śladami wielkich motocyklistów, takich jak jego synowie Ángel Nieto Jr. A Pablo Nieto był także wujkiem Fonsiego Nieto, także pilota.

• 1965 Pierwsze zwycięstwo w Mistrzostwach Hiszpanii (125 cm3), Sewilla, 19 września.

• 1967 Mistrz Hiszpanii (50 cm3), mistrz Hiszpanii (125 cm3) i pierwsze podium w Mistrzostwach Świata (2. miejsce w GP Holandii 50 cm3).

• 1968 Mistrz Hiszpanii (125 cm3).

• 1969 Pierwsze zwycięstwo w Mistrzostwach Świata (GP Niemiec 50 cm3), Mistrz Świata na Derbi (50 cm3) i Mistrz Hiszpanii (250 cm3).

• Mistrz Świata 1970 na Derbi (50 cm3), Mistrz Hiszpanii (50 cm3).

• 1971 Mistrz Hiszpanii (50 cm3), Mistrz Hiszpanii (125 cm3), Mistrz Hiszpanii (250 cm3) i Mistrz Świata na Derbi (125 cm3).

• 1972 Mistrz Hiszpanii (50 cm3), Mistrz Hiszpanii (125 cm3), Mistrz Hiszpanii (250 cm3), Mistrz Świata w Derby (50 cm3) i Mistrz Świata w Derby (125 cm3).

• 1973 Mistrz Hiszpanii (125 cm3) i Mistrz Hiszpanii (250 cm3).

• 1974 Mistrz Hiszpanii (125 cm3) i Mistrz Hiszpanii (250 cm3).

• 1975 Mistrz Hiszpanii (125 cm3), Mistrz Hiszpanii (250 cm3) i Mistrz Świata na Kriedlerze (50 cm3).

• 1976 Mistrz Hiszpanii (50 cm3), Mistrz Hiszpanii (125 cm3) i Mistrz Świata na Bultaco (50 cm3).

• 1977 Mistrz Hiszpanii (125 cm3) i Mistrz Świata na Bultaco (50 cm3).

• Mistrz Hiszpanii z 1978 r. (125 cm3).

• Mistrz Świata 1979 na Minarelli (125 cm3).

• Mistrz Hiszpanii z 1980 r. (250 cm3).

• 1981 Mistrz Hiszpanii (250 cm3) i Mistrz Świata na Minarelli (125 cm3).

• Mistrz Świata 1982 z Garellim (125 cm3).

• Mistrz Świata 1983 na Garellim (125 cm3).

• Mistrz Świata 1984 z Garellim (125 cm3).

• 1985 Ostatnie zwycięstwo (GP Francji 80 cm3).

• 1986 Ostatni wyścig (Superprestige SM).

26 lipca 2017 roku w wieku 70 lat uległ wypadkowi na Ibizie podczas jazdy. W ramach pomocy medycznej przeszedł operację i 3 sierpnia 2017 roku zmarł z powodu masywnego obrzęku mózgu.

Blanca Fernandez Ochoa

Była hiszpańską narciarką, która jako pierwsza Hiszpanka zdobyła medal olimpijski i była jedną z pionierek promujących sport kobiet w Hiszpanii.

Blanca Fernández Ochoa urodziła się 22 kwietnia 1963 roku w Carabanchel. Jej rodzice pracowali na stacji Navacerrada, dlatego od najmłodszych lat była związana ze śniegiem. Blanca była najmłodszą z ośmiorga rodzeństwa, która wciągnęła ją w świat narciarstwa.

W wieku 11 lat Blanca przeprowadziła się do ośrodka szkoleniowego ze szkołą z internatem dla sportowców zimowych w Baqueira, gdzie uczyła się i rozwijała, aż do udoskonalenia swojej techniki. W wieku 16 lat wziął udział w swoich pierwszych Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Lake Placid, a rok później udało mu się zdobyć Puchar Europy w Super G.

W 1985 r. Blanca Fernández Ochoa odnosi w Vail pierwsze zwycięstwo hiszpańskiej narciarki w Pucharze Świata. W 1992 roku zdobyła brązowy medal w slalomie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Albertville we Francji, co stanowiło dobry wynik przed i po w hiszpańskim sporcie kobiet.

Po wielkich wyczynach narciarka Blanca Fernández Ochoa postanawia w wieku 29 lat przejść na emeryturę w Mistrzostwach Hiszpanii w Baqueira Beret. Nadal była związana ze światem narciarstwa i skupiała się na rodzinie. Była mamą dwójki dzieci, Olivii i Davida, którzy również poszli w ślady swojej matki.

Blanca umiera 24 sierpnia 2019 roku w wieku 56 lat. Zawsze zostanie zapamiętana za cały wysiłek, poświęcenie i wytrwałość w świecie sportów zimowych.

Antonio Gorostegui

Antonio Gorostegui, lepiej znany jako Toño Gorostegui, to najwyższej klasy hiszpański sportowiec, który startował w żeglarstwie w klasach 470, Star i Soling.

Hiszpański marynarz urodził się 16 lutego 1955 roku w Santander. W wieku 14 lat po raz pierwszy wziął udział w regatach, a w 1976 roku wraz z Alejandro Abascalem zdobył srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu w Kanadzie.

W 1980 roku Antonio Gorostegui odniósł zwycięstwo na Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie, zdobywając złoty medal, dzieląc żeglarstwo z Alejandro Abascalem.

Gorostegui wraz z José Luisem Doreste zdobyli europejskie i światowe tytuły w klasie Star Olympic w 1982 roku. Rok później został ogłoszony mistrzem świata w tej samej klasie w Marina de Rey w USA.

W 1988 roku został wybrany do kadry narodowej żeglarskiej, która pojechała na Igrzyska Olimpijskie w Seulu.

Obecnie Antonio Gorostegui mieszka w Palamós w Gironie i pracuje jako monitor w Hiszpańskiej Federacji Żeglarskiej.

Edurne Pasaban

Edurne Pasaban to pierwsza kobieta, która zdobyła szczyt 14 największych gór na ziemi. Alpinistka, inżynierka przemysłowa i bizneswoman Edurne Pasaban przeszła do historii po wejściu na 14. osiem tysięcy planety i na dwudziestą pierwszą osobę, włączając mężczyzn. Ukończył swoją podróż w ciągu dziewięciu lat, rozpoczynając swoje pierwsze wejście na ośmiotysięcznik na Evereście 23 maja 2001 r., aż do ostatniego Shisha Pangma 17 maja 2010 r.

Urodził się 1 sierpnia 1973 roku w Tolosa, Guipúzcoa, Hiszpania. Studiował inżynierię techniczną, a następnie ukończył studia magisterskie z biznesu w Barcelonie. W wieku 14 lat rozpoczął wspinaczkę skałkową w klubie górskim Tolosa i od tego czasu stopniowo wkraczał w świat alpinizmu, odwiedzając podczas wakacji Pireneje i Alpy. W wieku 16 lat Edurne Pasaban wspięła się na Mont Blanc (4810 m), Cervino (4478 m) i Monte Rosa (4614 m). W następnym roku dotarł na szczyt wulkanu Chimborazo (6310 m).

Później, w wieku 21 lat, Edurne dodała do swojej listy Cotopaxi (5897 m), Tungurahua (6310 m) i Guagua Pichincha (4971 m).

Dopiero w 1998 roku po raz pierwszy wybrał się w Himalaje ze swoim klubem górskim Tolosa, aby spróbować swojego pierwszego ośmiotysięcznika, Dhaulagiri (8167 m n.p.m.), jednak nie mógł go ukończyć ze względu na ogromne ilość nagromadzonego śniegu, która uniemożliwiła jego zdobycie. Dotarcie na ten szczyt zajęło mu dziesięć lat później.

Obecnie Edurne Pasaban mieszka w Barcelonie, gdzie prowadzi konferencje na temat doskonalenia osobistego oraz szkoli się do uzyskania tytułu trenera personalnego. Jest właścicielką restauracji zajmującej się turystyką wiejską, a w 2012 roku została pisarką, wydając książkę o coachingu „Cel: Pewność siebie”, która opisuje wyprawę na Everest w 2011 roku.

Carlosa Sainza

Uważany za najlepszego hiszpańskiego kierowcę rajdowego.Carlos Sainz Cenamor był dwukrotnym rajdowym mistrzem świata w latach 1990 i 1992 wspólnie z Toyotą oraz zdobywcą nagrody Księżnej Asturii w dziedzinie sportu 2020.

Carlos Sainz urodził się w Madrycie w Hiszpanii; w dniu 12 kwietnia 1962 r. Zaczął w bardzo młodym wieku w świecie sportu, a jego pasją była piłka nożna. Próbował jednak innych sportów, takich jak narciarstwo, tenis, squash, lekkoatletyka, a nawet boks.

Hiszpański zawodnik był znany w Rajdowych Mistrzostwach Świata jako „El Matador” ze względu na swoją wielką osobowość i charyzmę.

Carlos Sainz to kierowca, który brał udział w największej liczbie imprez mistrzostw świata i trzeci, który odniósł najwięcej zwycięstw. Ponadto jest jednym z trzech hiszpańskich kierowców, którzy zwyciężyli w rajdzie w ramach Rajdowych Mistrzostw Świata. Brał udział w trzynastu edycjach Rajdu Dakar, będąc pierwszym w latach 2010, 2018 i 2020, gromadząc 36 zwycięstw etapowych.

Pilot za swoją nienaganną karierę otrzymał liczne odznaczenia i wyróżnienia. Carlos Sainz wspiera także kilku młodych pilotów w ich karierze sportowej. W 2000 roku wspólnie z marką Ford stworzył swój projekt młodzieżowy.

Obecnie jego brat Antonio Sainz i jego syn Carlos Sainz Jr., są także pilotami i biorą udział w Mistrzostwach.

Miguel Indurain

Kolarz Miguel Induráin zwycięzca pięciu Tour de France (1991-1995) i Giro d'Italia przez dwa lata z rzędu (1992 i 1993), Mistrz świata w jeździe na czas (1995) i dwumiesięczny rekordzista jazdy na godzinę (1994).Wygrał kilka okrążeń na tygodniowych etapach i jednodniowych klasykach, w szczególności w Volta a Cataluña, Paryż-Nicea, Clásica de San Sebastián, Hiszpańskie Mistrzostwa Szosowe i Dauphiné Libére.

Miguel Induráin urodził się 16 lipca 1964 roku w mieście Villava w Nawarrze, gdzie zaczął jeździć na rowerze jako członek klubu kolarskiego Villavés. Był drugim z pięciorga dzieci i zawsze jego pasją była jazda na rowerze.W 1989 r. Miguel Induráin zostaje epierwszym i jedynym Hiszpanem, który wygrał paryską Niceę i Międzynarodowe Kryterium. W następnym roku odniósł liczne zwycięstwa w krótkich wyścigach, aż po raz pierwszy wygrał Tour de France i tak przez pięć lat. Kiedy w 1992 roku wygrał Giro d'Italia, o Miguelu Induráinie zaczęto mówić ouświetnym kolarstwie, a dwa lata później został uhonorowany tytułem niepokonanego kolarza w długich wyścigi.

W 1993 roku zdobył srebrny medal w wyścigu szosowym Mistrzostw Świata. Rok później pobił rekord godzinny, klasyczny test, od którego wielu biegaczy szosowych porzuciło, jednak Szwajcar Tony Rominger udaje mu się go wyprzedzić.Miguel Induráin wziął udział w Igrzyskach Olimpijskich Atlanta 96, zdobywając złoty medal w jeździe na czas. Został odznaczony Nagrodą Księcia Asturii w dziedzinie sportu.2 stycznia 1997 r. Miguel Induráin oficjalnie ogłasza odejście z kolarstwa zawodowego.

Fermin Cacho

Fermin Cachouważany jest za jednego z najlepszych hiszpańskich sportowców wszechczasów. Zawodnik jest zdobywcą dwóch medali olimpijskich, jednego złotego na 1500 metrów na Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie w 1992 r. i drugiego srebrnego w tej samej konkurencji na Igrzyskach w Atlancie w 1996 r.

Hiszpański lekkoatleta urodził się 16 lutego 1969 roku i jest biegaczem średniodystansowym specjalizującym się w biegu na 1500 metrów. Jego najlepszy wynik na 1500 metrów uzyskał w Zurychu i nadal jest rekordem w Hiszpanii z czasem 3:28:95.

W Mistrzostwach Świata zdobył dwa istotne wicemistrzostwa w latach 1993 i 1997. Ponadto wyróżniają się inne srebrne medale na Mistrzostwach Świata, które odbyły się w Sewilli w 1991 r., Oraz na Mistrzostwach Europy w Glasgow w 1990 r.

Fermin Cacho jest żonaty i ma cztery córki. W 2006 roku został prezesem Club Deportivo Iliturgi, klubu piłkarskiego z miasta Andújar. W 2010 roku brał udział w Maryjnym Dniu Sportowca w Sanktuarium w Torreciudad w Huesca.